Выкраданне на верталёце 21.03.2019
Вас выкрадалі калі-небудзь на верталёце? А мяне – так! І зараз я раскажу, як гэта было. Мы адпачывалі на Блакітным Беразе. Мы – гэта мая вялікая сям’я: мама, тата, малодшы брат і плюс мой малады чалавек. Мне 19, і строгі бацькоўскі нагляд адкрыта напружвае. А пра хлопца і казаць няма чаго: мы толькі і марылі куды-небудзь схавацца ад пільнага бацькоўскага вока. Але «адну» ў падарожжа з каханым мяне, на жаль, пакуль не адпускаюць. «У свеце такая складаная і небяспечная абстаноўка», – галосяць бацькі. Ок, калі-небудзь я таксама стану мамай і, магчыма, іх зразумею.
Дык вось. Надышоў чацвёрты дзень нашага адпачынку ў Ніцы. Можна сказаць, толькі-толькі надышоў, паколькі была ранняя раніца і яшчэ нават не развіднела. Мой малады чалавек разбудзіў мяне гарачымі пацалункамі і заявіў, што ў яго ёсць для мяне сюрпрыз. «Выдатна, – падумала я, – цяпер будуць ружы, шарыкі і плюшавы мядзведзь, але навошта ж у такую рань ?!» А ён і кажа: «Апранайся, пойдзем са мной!»
Вось уявіце: за акном толькі першыя прамяні, яшчэ ўсё шэра, вас выцягваюць літаральна з ложка, апранаюць і кудысьці цягнуць. Я не супрацівілася, але і захаплення не выяўляла, я ўвогуле яшчэ толкам не прачнулася. Ціха-ціха выходзім, каб нікога не разбудзіць, спускаемся, каля гатэля машына. «Куды?!» – пытаюся. «Сюрпрыз!»
Сюрпрызы я люблю, і ён мяне рэальна заінтрыгаваў. Але яшчэ больш я ачмурэла, калі ён папрасіў мяне завязаць вочы. Я яму, вядома, давяраю і ўсё такое, але стала не па сабе. Угаварыў! Надзеў ён мне на вочы чорную павязку, ды так зацягнуў, што і не знімеш. Мне і смешна, і нервова, усё гадаю, што ж ён прыдумаў. Ехалі не вельмі далёка, потым выйшлі. Мяне падхапілі на руках! Рамантычна, прыемна, але я паняцця не маю куды.
І вось ён ідзе кудысьці, ідзе, з кімсьці вітаецца, потым ставіць мяне на ногі, потым мяне ўжо двое кудысьці вядуць: «Асцярожна, ступенечкі», – і вось мы сядаем. Я паняцця не маю, дзе я, і ў мяне нават версій толкам няма. Чамусьці я падумала, што ён мяне прывёў на нейкі атракцыён. Але што за атракцыёны ў шэсць раніцы?
І раптам раздаецца роў, ох, які роў! Я спачатку спалохалася, і толькі тут падумала пра верталёт! Ніколі не лётала на іх, але адразу падумала. «Зашпіліце рамяні!» – камандуюць нам. Хоць я і абяцала павязку не здымаць, але тут ужо не вытрымала, пакуль ён мяне прывязаў, я яе развязала, і гэта было няпроста. Толькі зняла, а тут як скалане! І сапраўды – верталёт! І ён узлятае!!
Мяне абсыпаюць пацалункамі і даюць мне навушнікі, каб не аглухнуць. Па плане я павінна была «празерыць» на вышыні, самую драбніцу апярэдзіла. Яно і добра: прапусціць узлёт было б крыўдна. Я прыліпла да акна, усё так добра відаць: Ніца, мора, горы, і вось мы вышэй, вышэй, і побач аблокі! Нас у салоне двое! І ёсць яшчэ адно месца. На ім ляжыць букет кветак, і ён для мяне!
Ад палёту захоплівае дух, мы ляцім над морам. Вось нейкі горад з’явіўся. Няўжо сюды? Сапраўды! Як хутка ўсё сканчаецца… Не паспела я выказаць свае эмоцыі і захапленні, як верталёт сеў. Куды ж мы трапілі? Аказваецца, гэта Каны! Нас ужо чакае аўтамабіль, як ён толькі ўсё прадумаў і разлічыў?
Вось мы едзем па легендарнаму гораду, які толькі-толькі прачынаецца, любуемся прыгажосцямі. І ў выніку машына прывозіць нас на невялікую адасобленую вілу. Я не думала, што ён на такое здольны. Зусім не думала… Мне пачынае здавацца, што ўсё гэта сон.
І гэты цудоўны сон працягваецца! Віла – толькі для нас дваіх, тут ёсць усё: басейн, сад, нават міні-пляж з пясочкам. «Мы ж хацелі застацца ўдваіх?» – кажа ён, а я проста зямлі пад нагамі не адчуваю.
Бацькі пра гэта не ведалі. Ён на самай справе мяне выкраў. Таму што калі б ён распавёў мне пра гэты дзёрзкі план, то я б не пагадзілася. Я ведаю маму і тату, яны такога ніколі не зразумеюць. Але пасля таго, як ён усё так прыгожа зладзіў, спрачацца я ўжо не стала. Патэлефанавала маме.
Растлумачыць бацькам было складана, яны, вядома, у поўным шоку і жудасна расхваляваліся. Але прайшло. Мы тэлефанавалі ім па некалькі разоў на дзень і іх супакойвалі. Здаецца, праз пару дзён яны змірыліся, пыталіся іранічна: «Вам яшчэ не надакучыла?» А нам ой як не надакучыла!!!
Потым я даведалася, што гэты сюрпрыз ён арганізаваў праз кампанію AVIAV TM (Cofrance SARL): там з разуменнем ставяцца да такіх рэчаў. І верталёт, і віла, і аўто, – гэта ўсё яны арганізавалі. З іх прадстаўніком я пазнаёмілася на зваротным шляху, і ён папрасіў мяне чаркануць «пару радкоў водгука, калі не лянота». А я ўсё роўна збіралася гэта ўсё апісаць як умею. Калі вам спадабалася, стаўце «лайкі». І часцей рабіце сваім каханым падарункі !
Вера, 19 гадоў, Масква.
